گیاهی ریشه ای که احتمالاً اصل آن متعلق به آسیای غربی است. گونه های مختلفی از تربچه وجود دارد. ترب قرمز که گوشتی سفید، کرم یا سرخ رنگ دارد و آبدار و ترد است و برگ های خوراکی دارد. ترب سیاه طعمی تندتر از ترب قرمز دارد. ترب سفید که با عنوان «daikon» هم شناخته میشود.

انتخاب: ترب سفید با پوستی نرم بدون لکه یا له شدگی. چنانچه نوک ترب هنوز متصل است باید سبز روشن باشد.

اجتناب: تربچه های بزرگ.

ترب ها به طور خام (در پیش غذا، در سالاد و ساندویچ)، مارینیت شده یا پخته خورده میشود. از آنها در سوپ ها، گوشت آب پز، املت ها، یا سرخ کردنی هایی با هم زدن زیاد استفاده میشود. برگهای تازه و ترد ترب به همان روش اسفناج آماده سازی می شود. از آن میتوان در سوپ یا پوره سیب زمینی یا خشک و دم شده استفاده کرد. جوانه ترب طعم تندی شبیه به شاهی دارد. از آن در سوپ ها، ساندویچ ها و املت ها استفاده میشود و برای طعم دار کردن توفو و ماهی (در دقیقه آخر) استفاده میشود.

چنانچه می خواهید تندی کمتری داشته باشید، ترب را پوست بکنید. ریشه و برگ ها را جدا کرده و آنها را با مقدار زیادی آب شستشو داده و داخل آبکش بریزید تا خشک شود. ترب ها به صورت کامل، اسلایس، خلالی، خردشده، چاپ یا رنده خورده میشوند.

منبع خوب (خام): ویتامین C و پتاسیم.

حاوی (خام): اسید فولیک.

ویژگی ها (خام): ضدعفونی کننده، ضد ورم مفصل، ضد چربی، ضد ورم مهره ها، ضد رماتیسم، ملین. ظاهراً ترب به هضم کمک میکند، و برای درمان برونشیت، آسم، کمبود ویتامین C، و کمبود مواد معدنی بوده و برای کبد و کیسه صفرا مفید است. برخی در هضم ترب مشکل دارند.

افزودن ماده ای اسیدی به مایع پخت، رنگ ترب را حفظ میکند. مواد قلیایی از رنگ آن میکاهد.

در یخچال: یک هفته، شسته نشده با نوکهای بریده شده، داخل کیسه پلاستیکی که شل بسته شده یا سوراخ دار است.