نام ژاپنی ماده خوراکی کشک مانندی است که از شیر دانه سویا گرفته می شود. اصالتا از چین آمده است و بخش مهمی از آشپزی شرقی است. توفو بافتی ژله مانند و یکنواخت دارد. طعم و بوی آن ملایم و شیرین است اما طعم غذاهایی را که با آن پخته می شود را به خود می گیرد.

توفو به شکلهای مختلف عرضه می شود، تازه، در آب، بسته بندی، خشک و یا منجمد. معمولا در کشورهایی که توفو تولید نمی شود، در بسته بندی به فروش می رسد و تاریخ مصرف ان تا زمانی که باز نشده است معتبر است.

توفو تازه را پس از خرید و یا درست کردن مصرف کنید. برای آب پز کردن، توفو را در قطع های کوچک ببرید و بسته به نرمی و شکل دلخواه به مدت ۴ تا ۲۰ دقیقه آنرا بپزید. توفو کهنه کمی سفت است و راحت تر بریده می شود و هنگام پخت شکل خود را بهتر حفظ می کند.

منبع غنی: آهن و منیزیم. منبع خوب: پتاسیم، یناسین، مس، کلسیوم، روی و فسفر. حاوی:اسید فولیک، یتامین، ریبوفلوین و ویتامین B6 پروتئین توفو مکمل خوبی است برای غلات. چربی آن ۷۸% غیر اشباع است و کلسترول ندارد. توفو ۲ تا ۳ برابر بیشتر از گوشت پخته آهن دارد و اگر همراه غذایی که ویتامین C دارد خورده شود آهن آن به راحتی جذب میشود.

در یخچال: توفو را پس از باز کردن بسته بندی (و یا توفوی تازه) در آب به مدت یک هفته در ظرف درب بسته در یخچال نگه دارید و هر دو روز آب آنرا عوض کنید.

در فریزر: بدون آب در کیسه ای درب بسته و بدون هوا قرار دهید و پیش از مصرف در یخچال یخ زدایی کنید. انجماد توفو کمی آنرا لیز و رنگ آنرا از سفید به زرد تغییر می دهد.

توفو سرد یا گرم خورده میشود. توفو در سوپ، پاستا، پیتزا، خورش، ساندویچ، سالاد، پیش غذا و حتی کیک و شیرینی استفاده می شود. توفوی مایع گاهی جایگزین خامه ترش، ماست و یا کشک می شود. توفو می تواند به جای تخم مرغ هم زده استفاده شود و در تولید برگر و سوسیس به کار می رود. توفو را می توان آب پز، سرخ، تفت داده و خورشتی پخت. توفو در بسیاری از دسرهای یخ زده مانند بستنی مصرف می شود. فراورده هایی که با توفو درست می شوند سرشار از پروتئین هستند و معمولا چربی و نمک زیادی ندارند. توفو را می توان با انواع سس، سیر، زتجبیل، کاری، چیلی و خردل طعم و عطر بخشید.